‘Mag ik thuis een filmpje kijken?’ vraagt mijn dochter van 5 wanneer ik haar ophaal bij de buitenschoolse opvang. Ik merk direct dat ik geïrriteerd raak van deze vraag.

Het is een lange dag geweest waarbij ik haar om 7.30 uur al bij de voorschoolse opvang heb afgezet om haar nu, om 18.15 uur, pas weer op te kunnen halen. Ondanks dat ik het heel fijn vind dat ze naar school en de opvang gaat mis ik haar wanneer ze niet bij me is. Bijzonder hoor, die moedergevoelens, tegenstrijdig ook vaak. En dus kijk ik na iedere werkdag enorm uit naar het moment dat ik mijn meisje weer op kan halen.

Alleen maar aandacht voor het scherm

Knuffelen, kletsen over de dag en quality time samen. Althans, dat is mijn ideaalbeeld. De gedachten van Mila gaan uit naar dat zwarte vierkante geval met bijbehorende afstandsbediening die ze feilloos weet te hanteren waardoor er binnen no-time Netflix wordt aan geslingerd. Knuffels die worden weggeduwd omdat ik voor haar filmpje sta, vragen die ik stel over hoe de dag is verlopen blijven onbeantwoord en de tijd samen blijkt niet meer te zijn dan een vluchtige kus met haar ogen alsnog gericht op het scherm.

Toch snap ik haar wel

Maar wanneer ik er langer en beter over nadenk kom ik tot de conclusie dat ik het snap. Dat ik háár snap. De hele dag heeft ze van alles gemoeten. Van op haar stoel blijven zitten tot rekenen, van vaste tijdstippen waarop ze buiten mag spelen tot haar vinger opsteken wanneer ze wat wilt vragen. Van gymmen tot opruimen en van klasgenootjes uitzwaaien die naar huis gaan tot zelf doorlopen naar de buitenschoolse opvang. En als klap op de vuurpijl is ze ook nog eens de laatste die altijd wordt opgehaald, wat ze logischerwijs niet leuk vindt.

Dat ze na zo’n lange dag wil ontspannen met een dekentje, haar knuffel en haar favoriete filmpje is heel goed te begrijpen. Het strookt alleen niet met mijn ontspanning op dat moment na een werkdag maar dat is mijn eigen probleem. En daar moet ik niet haar probleem van maken. Dus buig ik mijn ‘nee, je mag lekker even kleuren of een puzzel maken’ om naar ‘natuurlijk mag dat meisje, ik kruip wel even bij je’.

Vragen wordt zeuren

Mijn irritatie komt natuurlijk niet zomaar aanwaaien en komt ook niet gelijk om de hoek kijken omdat ze naar een filmpje vraagt na een lange dag school. Dat is namelijk niet de enige situatie waarin ze zeurt om de televisie. Ondertussen noem ik het zeuren in plaats van vragen inderdaad. Zodra ze haar ogen opent en naast ons bed komt staan is er één vraag die op haar lippen brandt, waar ze direct het antwoord op wil. En maar één antwoord volstaat. Diezelfde vraag wordt gesteld aan het einde van de ochtend en begin van de avond en alle uren er tussenin. Ze kan oprecht soms om het halfuur vragen of ze die avond een filmpje mag kijken en hoelang dit nog duurt. Met de vraag stijgt mijn irritatie en na een aantal keer vragen besluit ik vaak dat er helemaal geen filmpje meer gekeken mag worden.

YouTube of Netflix is soms toch best ideaal

Mijn dochter is, natuurlijk, het allerliefste kind van de wereld. Maar ook ontzettend druk, altijd. Daarnaast heeft ze een korte concentratieboog en kan ze zich ondanks bergen speelgoed moeilijk zelf vermaken. Ze schreeuwt in plaats van praat, ze rent in plaats van loopt en ze luistert niet in plaats van wel. Begrijp me niet verkeerd, ze is echt de leukste en heeft meer humor dan menig cabaretier maar tegelijkertijd is het een aanwezige dame met een pittig karakter.

Dat vuurtje kan soms even gedoofd worden door Netflix. Of YouTube en dat is daarmee het enige moment waarbij ze rustig en stil is. Het enige moment waarin ik even rustig een gesprek kan voeren met mijn partner zonder een kakelend stemmetje er doorheen te horen dat vraagt waarom een poes snorharen heeft. Het enige moment voor mij om te koken zonder dat er een stuk zalm of een olijf onder mijn neus vandaan wordt gegrist. En daardoor zit ze er op de zaterdagochtend soms ineens uren achter, omdat het dan gewoon best ideaal is.

Het liefst voer ik soms een televisie-vrije week in, maar dat is niet alleen voor haar een straf vrees ik. Alles lijkt soms om die tv te draaien. Ontzettend vervelend vind ik dat, maar wanneer het míj uitkomt zet ik hem wel ineens met alle liefde aan. Het is een eeuwige strijd die ik met mezelf voer.

Niet wéér een boswandeling!

En toen was daar ineens de Corona lockdown, die naast alle échte problemen, bij ons zorgde voor nog meer schermtijd want je kind dag in dag uit thuis hebben is op zijn zachtst gezegd uitdagend.

Het kleine beetje huiswerk dat ze krijgt in groep twee vult hooguit een uurtje per dag, twaalf keer verliezen van je kind met memory terwijl je oprecht je best doet is ook een keer genoeg, het paddenstoelen bos gemaakt van wc-rollen groeit maar langzaam want er valt niet tegenop te vegen, het buitenspelen in de regen is ook maar één keer leuk, de zelfgebakken en versierde koekjes zorgen bijna voor een obesitas probleem en zodra we het woord boswandeling laten vallen voor de zesde keer deze week schiet er een kind direct naar boven om zich te verstoppen onder het bed.

Die perfecte instagram foto’s van perfecte kinderen die de hele dag perfect aan het spelen zijn met hun prachtige pastel kleurige houten speelgoed dragen ook niet bij aan mijn schuldgevoel wanneer mijn kind met haar neus nog net niet het scherm aantikt.

Mijn eigen schuld

En daardoor gaat weer iets vaker dan de bedoeling de tv aan. Maar als ik heel eerlijk naar mezelf kijk kan ik niet anders dan de schuld bij mezelf neerleggen. De ene keer zit ze de hele ochtend achter de buis, de andere keer reageer ik geïrriteerd dat ze maar even een boekje moet gaan lezen. Op woensdagmiddag ben ik moe na twee lange dagen werken en slinger ik een familiefilm aan om zelf even tien minuten de ogen dicht te doen om in de avond te klagen dat ze altijd zo zeurt om een filmpje. Totaal niet duidelijk voor haar en logisch dat ze het keer op keer, dag in dag uit, blijft proberen. Het is het risico nemen waard, wanneer je gebeden soms verhoord worden, toch?

De oplossing…

En dus weet ik stiekem misschien de oplossing wel maar steek ik liever even mijn hoofd in het zand want bij die oplossing hoort consequent zijn en laat dat nou net iets zijn wat ik héél erg ben. Riep ik voordat ik kinderen had.

Alien Broekman, 29, woont met haar twee kinderen en vriend in Rhenen. Ze is werkzaam als freelance tekstschrijver en daarnaast ook gastouder. Ze schrijft onder andere graag over het moederschap, haar ervaringen hierin en de bijbehorende hindernissen.

Instagram: alienbroekman